ให้เวลาเราหน่อยนะ ดีโอโก้

กระทั่งวันนี้ วันแรกที่ทีมลงสนามโดยไม่มีคุณ.. ความรู้สึกไม่อยากเชื่อก็ยังคงไม่หายไปไหน

ดีโอโก้.. หมายเลข 20 ของเรา

ถ้ารับรู้ได้ ผมคิดว่าคุณคงจะสำลักความรักและความคิดถึงที่ทุก ๆ คนมอบให้

คุณเห็นมันใช่ไหม ทะเลดอกไม้ ผ้าพันคอ เสื้อแข่ง สิ่งของที่ระลึกถึงคุณที่ดาดาษละลานตาไปทั่วบริเวณ

.. ในจำนวนนั้นมีจดหมายนับไม่ถ้วนที่แทนความรู้สึกทั้งปวง

Remembering Diogo: Our Number 20

The lad from Portugal… Rest in Peace. Diogo. YNWA

He took us to victory. You'll Never Walk Alone

Diogo. Number 20. Obrigado. RIP. YNWA

to Diogo, thanks for the memories.

Oooh. He wears the no.20. Amen

Thanks for everything Diogo. Rest easy mate.

The lad from Portugal

How many times did we say "just bring Jota on" forever our number 20

คำพูดทั้งปวง.. ถ้อยคำทั้งปวง.. ความรู้สึกทั้งปวง

คุณเห็นมันใช่ไหม น้ำตาของใครต่อใคร กระทั่งผู้ชายร่างยักษ์บางคนยังร้องไห้สะอื้นเหมือนเด็ก

คุณเห็นมันใช่ไหม แววตาแฝงความอาดูรเหล่านั้น

และคุณก็ยังเห็นมันใช่ไหม ท่าดีใจประจำตัวของคุณ ที่พวกเขาต่างนำมาใช้เพื่ออุทิศถึงคุณ

ตั้งแต่นักเตะระดับโลกในรายการระดับโลกไปจนถึงฟุตบอลนักเรียนในดินแดนไกลโพ้น พวกเขาทำท่าปลาฉลามและนั่งกดจอยเล่นเกมแทนความคิดถึงคุณ

ล่าสุดก็..ดาร์วิน เพื่อนร่วมทีมของคุณนั่นยังไง หมอนี่ทำมันทั้ง 2 ท่าเลยทั้ง ๆ ที่ยิงแค่ลูกเดียว

น่าขำเนอะ.. ถ้าคุณยังอยู่ คุณคงวิ่งไปยีผมของเขาแล้วบอกว่า "นี่เอ็งยิงแค่ลูกเดียวแต่ดีใจสองท่า จะมาเหมาคูณสองแบบนี้ไม่ได้นะโว้ย"

เอ้อ.. ลืมบอกไป ดาร์วิน ตัดผมใหม่ซะเกรียนเลยนะ เวลายีผมเขา คุณคงรู้สึกสากมือหน่อย ๆ

แต่สำหรับดาร์วิน.. เมื่อพิจารณาจากความอ่อนไหวที่ผ่านมาที่เขาเคยแสดงให้เห็นในหลาย ๆ ครั้ง เพื่อนของคุณคนนี้น่าจะเป็นหนึ่งในคนที่เสียใจรุนแรงที่สุดเลยล่ะ

ก็นั่นล่ะนะ คุณเล่นจากไปแบบนี้ ใครมันจะไปตั้งหลักได้ไหว บรรยากาศที่สนามซ้อมของเพื่อน ๆ คงไม่มีทางเหมือนเดิมไปอีกนาน

คุณเห็นมันใช่ไหม ว่าเราทุกคนยังคิดถึงคุณมากเพียงใด

เสียงตะโกนร้องเพลงของคุณที่ดังก้องตลอดทั้งเกมที่ดีพเดลเมื่อคืนนี้คือสิ่งที่จับต้องได้เป็นรูปธรรมที่สุด

ยังคงใจหาย ยังคงโหยหา และยังคงคิดถึง

มันเป็นความคิดถึงอย่างที่ไม่เคยจะนึกไปถึงได้เลยว่าเราจะคิดถึงนักฟุตบอลคนหนึ่งที่ไม่ใช่เพื่อน ไม่ใช่ญาติ ไม่ใช่คนรู้จัก ได้มากอย่างนี้

แล้วคุณก็ยังเห็นมันอีกใช่ไหม ดีโอโก้.. ว่าต่อจากนี้ไปจะไม่มีใครอีกแล้วที่ได้สวมใส่เสื้อหมายเลข 20 ให้ลิเวอร์พูล

ไม่มีอีกแล้ว.. เพราะมันเป็นของคุณ เป็นของคุณคนเดียว ตลอดไป

ยิ่งพูด ก็ยิ่งคิดถึงคุณนะ ดีโอโก้

วันที่เจ็บปวดที่สุดของเรานั้นบอกไม่ถูกเหมือนกันว่าเป็นวันไหน

วันแรกที่รู้ข่าวการจากไปของคุณหรือ..

วันแรกได้เห็นดอกไม้ช่อแรกถูกนำมาวางที่แอนฟิลด์ใช่ไหม..

หรือจะเป็นวินาทีแห่งการยอมรับความจริงเป็นครั้งแรกว่าคุณจะไม่กลับมาอีกแล้ว.. แต่ละคนใช้เวลาไม่เท่ากันหรอกนะในการยอมรับนี้

ไม่รู้แน่ชัดหรอกว่าวันไหน แต่ที่แน่ ๆ มันเจ็บปวดทุกวัน

มันก็น่าโมโหอยู่นะ.. บนโลกเส็งเคร็งที่เต็มไปด้วยข่าวลวง ข่าวหลอก ข่าวไม่จริง โลกที่ Fake News ปลิวว่อน

ข่าวที่คิดว่าจริง กลับกลายเป็นไม่จริง

Fake News ที่น่ารังเกียจ

แต่กับข่าวที่เราอยากให้มันเป็น Fake News ที่สุด.. อยากให้มันไม่ใช่ข่าวจริงที่สุด มันดันเป็นความจริง

ทั้งน่าโมโหและน่าหัวเราะให้กับความทุเรศทุรังนี้พอ ๆ กันเลยใช่ไหม

เอาล่ะ.. ดีโอโก้

ในวันนี้ เราทุกคนอยู่กับความจริงได้แล้วว่าคุณจากเราไปนิรันดร์ จากไปแล้วจริง ๆ

แต่อยู่กับความจริงได้ เป็นคนละเรื่องกับทำใจได้..

ไม่ใช่ทุกคนหรอกนะที่จะทำใจได้แล้ว หลายคนไม่ใกล้เคียงเลยด้วยซ้ำ

คุณรู้ไหม ว่าพวกเรามากมายยังคงมีน้ำตา

พวกเรายังคงเป็นทีมเดิมเหมือนตอนที่คุณอยู่นั่นแหละ เป็นลิเวอร์พูล เป็นหงส์แดง เป็นเดอะค็อป

แต่ในความรู้สึกลึก ๆ เหมือนเราไม่ใช่ทีมเดิมเลยจริง ๆ เมื่อไม่มีคุณ

ตอนนี้คุณเป็นอย่างไรบ้างนะ หวังว่าคุณคงสบายดี ไปยังที่ดี และสงบ

ส่วนพวกเราจะพูดอย่างไรดีล่ะ

ผ่านมาสิบเอ็ดวันแล้วก็จริง ชีวิตก้าวต่อไปก็จริง แต่มันก็ยังทำใจได้ยากแบบบ้าบอ

คงต้องให้เวลาพวกเราหน่อยนะ ดีโอโก้

บางคนอาจเป็นเดือน..

บางคนอาจเป็นปี..

หรือบางคนอาจหลายปี

ณ วันหนึ่งวันใดข้างหน้า เรารู้ดีว่าความโศกเศร้าอันแสนทรมานนี้จะหายไป แล้วทุกอย่างจะตกตะกอนกลายเป็นความทรงจำอันงดงามเท่านั้นสำหรับการระลึกถึงคุณ

เพียงแต่กว่าจะถึงวันนั้น มันก็คงอีกพักใหญ่ ๆ เชียวล่ะ

คุณดูอยู่ใช่ไหมดีโอโก้

คุณรับรู้อยู่ใช่หรือเปล่า ได้ยินเสียงร้องเพลงของคุณไหม

เรากำลังก้าวเดินต่อไปแล้ว ลงซ้อมโดยที่ไม่มีคุณแล้ว ลงอุ่นเครื่องโดยที่ไม่มีคุณแล้วเช่นกัน

อีกไม่นานก็จะออกทัวร์เอเชียโดยไม่มีคุณ ลงเตะคอมมิวนิตี้ชิลด์โดยไม่มีคุณ และฟันฝ่าฤดูกาลป้องกันแชมป์.. โดยไม่มีคุณ

ไม่อยากให้เป็นอย่างนั้นเลย แต่ทำอย่างไรได้ ในเมื่อความจริงมันเป็นอย่างนั้น

ชีวิตต้องก้าวต่อไป เหมือนที่มันเป็นมาตลอดแต่ครั้งอดีต

สุดท้ายแล้วเวลาก็คงจะเข้ามาช่วยเยียวยาทุกอย่างเหมือนเคยนั่นแหละ

แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้ เวลานี้แน่..

ให้เวลาพวกเราหน่อยนะ ดีโอโก้

-ตังกุย-