เปิดบันทึก “หลวงพ่ออลงกต” ย้อนชีวิตวัยเรียน-รักแรกพบ สู่ฉายา “เทพเจ้าเอดส์”
เปิดบันทึก “วัยฝันสวย” ของหลวงพ่ออลงกต ย้อนชีวิตตั้งแต่เด็ก จากวัยเรียนจากโรงเรียนสวนดอกไม้แห่งหนึ่งในกรุงเทพ ไต่เต้าไปสู่รั้วป.ตรี ม.เกษตร และป.โท ออสเตรเลีย ก่อนเข้าสู่ร่มกาสาวพัตร์ ช่วยผู้ป่วยจนได้ฉายา “เทพเจ้าเอดส์”
จากกรณีที่ หลวงพ่ออลงกต ให้สัมภาษณ์กับสำนักข่าว อีจัน กรณีดรามาประวัติการศึกษา ซึ่งได้เปิดใจว่า หลวงพ่อเคยประสบอุบัติเหตุ จึงทำให้สูญเสียความทรงจำไปหลายเปอร์เซ็นต์ และไม่สามารถจำรายละเอียดชีวิตบางช่วงได้อย่างครบถ้วนนั้น
ทีมข่าวไทยเกอร์จึงขอย้อนเรื่องราวชีวิตของหลวงพ่ออลงกต ผ่านหนังสือที่มีชื่อว่า “วัยฝันสวย” ซึ่งเป็นหนังสือที่ระลึกวันเด็กแห่งชาติ ปี พ.ศ. 2537 โดยมีเนื้อหาที่หลวงพ่ออลงกตได้บรรยายถึงเส้นทางชีวิตของท่านไว้อย่างละเอียด ตั้งแต่วัยเด็กจนถึงจุดเปลี่ยนที่นำท่านเข้าสู่ร่มกาสาวพัสตร์ โดยมมีเนื้อหาว่า
“…ข้าพเจ้ามีโอกาสเรียนอยู่ที่ราชบุรี เล่นน้ำอยู่ริมฝั่งแม่กลองแถวโพธารามอยู่แค่ 3 ปี ยังไม่เคยเจอผีพราย ก็ต้องย้ายเข้าไปเรียนที่กรุงเทพ ชั้น ป.4 กรุงเทพมีไฟฟ้า มีทีวี มีตู้เย็น มีพัดลม และอื่น ๆ ที่ทำให้เกิดความตื่นเต้น น่าสนใจ โดยเฉพาะทีวี ข้าพเจ้าดูได้ดูดี ดูทุกวันทุกรายการที่มีโอกาส แสงสีในกรุงเทพ ผู้คนมากมาย ทำให้ข้าพเจ้าชักจะลืมกลัวผีไปแล้ว
ทีวีทำให้ข้าพเจ้ารู้จัก “เทพเจ้า” รู้จัก “ซูเปอร์แมน” รู้จัก “เซียน” รู้จัก “นินจา” และอื่น ๆ มากมาย ข้าพเจ้าลืมความสนุกสนานที่เคยเล่นน้ำริมฝั่งแม่กลองหมดสิ้นแล้ว ข้าพเจ้ามีความสนุกใหม่คือ การเลียนแบบท่าทางของบุคคลต่าง ๆ ที่เป็นเทพเจ้า ซูเปอร์แมน หรือนินจา ข้าพเจ้าอยากเก่งเหมือน ซูเปอร์แมน และก็อยากมีอิทธิฤทธิ์เหมือนเทพเจ้า
…จากนักเรียนชั้นมัธยมของโรงเรียนมีชื่อเป็นสวนดอกไม้แห่งหนึ่งในกรุงเทพ ข้าพเจ้าสอบแข่งขัน เข้าศึกษาต่อในมหาวิทยาลัยได้ที่ เกษตรศาสตร์ ข้าพเจ้าไม่ต้องถูกผู้หญิงรังแกอีกแล้ว ข้าพเจ้าเริ่มรู้จักเทพเจ้าองค์ใหม่ที่ชื่อ “กามเทพ” เพราะข้าพเจ้าโตแล้ว พอที่จะแยกแยะความสวยความงามความน่ารักของนักศึกษาหญิงร่วมมหาวิทยาลัยได้…
…โชคร้ายของข้าพเจ้า ที่ต้องไปศึกษาต่อปริญญาโทที่ประเทศออสเตรเลีย โดยที่ไม่มีบุคคลอันเป็นที่รักไปด้วย ข้าพเจ้าเริ่มรู้จักกับเทพเจ้าองค์ใหม่คือ เทพเจ้าแห่งความระทม จิตใจของข้าพเจ้าล่องลอยไปเหมือนเครื่องบินที่ล่องลอยไปในอากาศและยิ่งห่างจากเธอไกลออกไปทุกที…
…ข้าพเจ้าเรียนจบแบบเกือบตก แม้จะเรียนจบแต่ก็ไม่ได้ชื่นชมยินดีอะไรแม้แต่น้อย ข้าพเจ้ากลับเมืองไทยอย่างเงียบ ๆ เหงา ๆ เข้าทำงานที่กระทรวงเกษตร ตามที่เรียนจบมา
จนกระทั่งวันหนึ่ง ขับรถชนรถคนอื่นขณะเมามาก ก็เลยเบื่อ ๆ ชีวิต แต่ก็ยังไม่เลิกดื่ม เลิกเที่ยว เทพเจ้าคงเลิกคุ้มครองข้าพเจ้าแล้ว ผีป่าซาตานคงเข้าสิงสู่ทำร้ายข้าพเจ้าแล้ว
ครั้งแล้วครั้งเล่าที่ข้าพเจ้าประสบอุบัติเหตุ และหนักมากขึ้น ๆ จนต้องนอนพักรักษาตัวในโรงพยาบาลนานวันขึ้น เจ็บตัวมากขึ้น จนที่สุด น้ำตาของแม่ก็ได้ชะล้างคราบซาตานของข้าพเจ้า ข้าพเจ้าบวชตามคำขอร้องที่มีน้ำตาเป็นพยาน แต่บวชเงียบ ๆ โดยที่จิตใจยังร่ำร้องหาซาตานเพื่อนเก่าอยู่
…คนแล้วคนเล่าตายในขณะที่มีข้าพเจ้าอยู่เคียงข้าง คนที่เหลือ ๆ อยู่ก็ยังมากมาย 100 คน 1,000 คน เข้ามาพบ เข้ามาหาข้าพเจ้า เขาคือผู้ป่วยเอดส์ ข้าพเจ้าอยากจะช่วยเขาทุก ๆ คน ให้ได้รับความสงบสุข
…แต่ก็ยังมีคนขนานนามข้าพเจ้า ว่าเป็น “เทพเจ้าเอดส์” หากข้าพเจ้าเป็นเทพเจ้าเอดส์จริง ขอให้คนที่เป็นเอดส์ทุกคนหายจากโรคเอดส์เถิดเพราะมันทุกข์ทรมานเหลือเกิน ขอให้คนที่ยังไม่เป็นเอดส์ อย่าได้รังเกียจ กลัว ประณามผู้ป่วยเอดส์เลย แบ่งปันความเมตตาและมนุษยธรรมแก่เขาเหล่านั้นเถิด “เมตตาธรรม เป็นเครื่องค้ำจุนโลก””
อ่านหนังสือฉบับเต็มได้ที่: หนังสือวัยฝันสวย
อ่านข่าวที่เกี่ยวข้อง