‘บอย ปกรณ์’ ร่ำไห้ถึง ‘คุณแม่งามทิพย์’ เผยความผูกพันกับคุณพ่อ-เปิดความตั้งใจนำอัฐิทั้งคู่อยู่บ้านพร้อมหน้า!
เรียกว่าเป็นอีกหนึ่งตัวอย่างที่ดีของสังคมอย่างมาก หลังจากที่ครอบครัวสุดอบอุ่น “ฉัตรบริรักษ์” ที่นำเงินจากแขกทุกคนที่มาร่วมทำบุญตอนงานของ “คุณแม่งามทิพย์” มามอบให้กับ มูลนิธิรามาธิบดี เพื่อนำไปช่วยเหลือผู้ป่วยที่ขาดโอกาส นำทีมโดย“บอย ปกรณ์” นอกจากนี้ทางด้านครอบครัวได้เคลื่อนย้ายอัฐิของ “คุณพ่อเลอพงศ์” ที่จากไปเมื่อ 20 ปีก่อน กลับมาอยู่บ้านคู่กับคุณแม่ตามความปรารถนาของคุณแม่ด้วยนั้น
ล่าสุด บอย ได้มาร่วมงานแถลงข่าว DRAGON BALL HEROES RISE ASIA TOUR IN THAILAND ก็ได้ออกมาเปิดเผยถึงเรื่องราวการทำบุญครั้งใหญ่เพื่อคุณแม่ผู้ล่วงลับ ตามความตั้งใจที่ประกาศไว้ในงานคุณแม่ และยังได้เผยถึงการนำอัฐิของคุณพ่อกลับมาอยู่บ้านคู่กับคุณแม่ โดย บอย เผยว่า
“สำหรับเรื่องที่ไปบริจาคเงินทำบุญให้กับคุณแม่ 1.2 ล้าน ก็เอาเงินที่ทุก ๆ คนที่มาร่วมงานตอนงานคุณแม่ใส่ซอง รวมถึงสแกนหน้างาน ก็อย่างที่ประกาศไว้ในงานว่าจะนำเงินไปบริจาคให้กับมูลนิธิโรงพยาบาลรามาธิบดี ซึ่งเป็นโรงพยาบาลที่คุณแม่รักษาตัวอยู่ คุณแม่ก็ทำบุญกับมูลนิธินี้มาตลอด ยอดก็ 1,273,000 บาท อันนี้ก็มอบให้กับมูลนิธิไปช่วยเหลือผู้ป่วยที่ยังขาดโอกาส ยังขาดเรื่องกำลังทรัพย์ ก็เดี๋ยวให้มูลนิธิเป็นคนจัดการ ก็ขออนุโมทนาบุญกับทุก ๆ ท่านด้วย
โดยตอนที่มอบให้ก็จะมีพวกสิ่งของต่าง ๆ ด้วย ก็จะมียาของคุณแม่และอุปกรณ์การแพทย์ เช่น ไม้พยุง เครื่องช่วยหายใจ และพวกยาต่าง ๆ เพราะคุณแม่เป็นคนที่กินยาเยอะมาก ส่วนใหญ่ก็เป็นยาที่มีราคา พอไม่ได้ใช้แล้วก็ไม่รู้จะไปทำอะไร ก็เลยนำไปบริจาคให้กับโรงพยาบาล เผื่อเขาจะนำไปบริจาคต่อ ซึ่งก่อนที่จะนำของไปมอบก็มีการบอกแม่ตั้งแต่มาจากที่บ้านแล้ว ความจริงวันนั้นทำหลายอย่าง คือตอนเช้าไปรับอัฐิปะป๊าที่วัด ซึ่งอัฐิปะป๊าเก็บไว้ที่วัดตั้งแต่ 20 ปีที่แล้ว แต่คุณแม่ท่านมีบอกไว้ว่า ให้เก็บเอาไว้ที่บ้าน ก็เลยไปพาปะป๊ากลับมาอยู่ที่บ้านด้วยกับแม่ เราก็บอกแม่แต่เช้าแล้วว่าเดี๋ยวพาปะป๊ากลับบ้านนะและจะนำเงินไปบริจาค แล้วทุก ๆ คนก็มาร่วมทำบุญกับแม่ แม่ก็มารับบุญไปด้วย ก็ไปตามแผนกต่าง ๆ ที่คุณแม่เคยรักษา เอากระเช้าไปขอบคุณคุณหมอและพยาบาลที่เคยดูแล ซึ่งเราก็อยู่กับตรงนั้นมานานหลายปี
แล้วผมว่าคนเราทุกคนเมื่อไหร่ก็ตาม ที่ยังไม่เจอเหตุการณ์ที่รู้สึกว่าต้องดูแลร่างกาย ไม่ว่าจะเป็นตัวเองหรือคนใกล้ตัว จะไม่มีทางรู้สึกระวังอยู่แล้ว จนวันหนึ่งที่มีคนใกล้ตัวหรือตัวเองประสบกับเหตุการณ์นั้นจริง ๆ จึงจะค่อยมารู้สึกรักตัวเอง และต้องดูแลตัวเองมากกว่านี้ เห็นความสำคัญของตรงนี้ ซึ่งผมรู้สึกว่าครอบครัวผมต้องขอบคุณโรงพยาบาลที่ดูแลคุณแม่ดีมาตลอด หกถึงเจ็ดปี ซึ่งเราก็เรียนรู้จากเรื่องนี้เยอะด้วย คืออย่างตอนป๊าเราอาจจะยังไม่โตมาก แต่พอมาเป็นคุณแม่อายุเราเริ่มเยอะแล้ว มันก็เลยทำให้มองย้อนกลับมาที่ตัวเอง ว่าเราต้องดูแลตัวเองด้วย ณ วันนี้ ตัวเองก็เป็นเหมือนหัวหน้าครอบครัวแทนแม่ไปแล้ว และเป็นอีกหนึ่งที่พึ่งของคนในครอบครัว
และสิ่งนี้ก็เป็นความตั้งใจของลูก ๆ ทุกคน เราคุยกันตั้งแต่แรก ว่าเงินทำบุญที่ทุกคนนำมาร่วมทำบุญในงานคุณแม่เราจะไปบริจาคให้กับมูลนิธิ คือตั้งใจไว้แต่แรกแล้ว 1. คือให้บุญกับคุณแม่ด้วย 2. คือให้ทุกคนที่รักคุณแม่และมาร่วมงานคุณแม่เหมือนได้ทำบุญกับคุณแม่และได้พบหน้า และต่อ ๆ ไปก็จะได้กลับมาใช้บุญร่วมกันใหม่ พอได้ทำบุญในส่วนนี้ อย่างแรกก็ทำให้แม่รู้สึกดีด้วย ก็หวังว่ามันจะเป็นอะไรที่คนเห็นแล้วทำให้คนรู้สึกว่าก็ดีเหมือนกันนะที่เอาเงินไปทำบุญเอาเงินตรงนี้ไปช่วยคน อย่างน้อยถ้าเราได้เป็นตัวอย่างที่ดีสักเล็กน้อยก็ถือว่าดีมาก ๆ แล้ว ซึ่งการที่ได้ส่งต่อให้นี่แหละมันเป็นอะไรที่ดีมาก ๆ ความจริงก็ไม่ได้อยากมาพูดถึงตัวเงินอะไรมากมาย แต่เวลาคนเราป่วยหรือล้มทีหนึ่ง ใช้เงินเยอะจริง ๆ แล้วไม่ใช่ทุกคนที่มีโอกาสหรือพร้อมทุก ๆ คน มันก็มีคนที่ไม่พร้อมและเผชิญกับความยากลำบาก เพราะฉะนั้นแล้วสิ่งที่ช่วยได้เราก็ช่วย สุดท้ายแล้วสิ่งที่สำคัญก็คือดูแลรักษาสุขภาพตัวเองให้ดีที่สุด”
บอย เผยต่อว่า “ส่วนเรื่องการใส่บาตรให้คุณแม่ มันเป็นธรรมเนียมปฏิบัติของที่บ้าน เขาจะให้ใส่ให้ครบ 49 วัน ช่วงนี้ก็เป็นช่วงที่เหมือนใส่เป็นเสบียงบุญเอาไว้ให้แม่บรรลุไปใช้ในภพภูมิของคุณแม่ เราก็เลยคุยกับที่บ้านว่า 49 วันแล้วมันเร็วจัง ก็ทำต่อไปแล้วกันทำให้ครบ 99 วันไปเลย ก็เลยคุยกันว่าตักบาตรทุกวันให้ครบ 99 วัน ทุกวันนี้ที่ทำอยู่ทุกวันก็คือการตักบาตรตอนเช้า และทำอาหารให้แม่หนึ่งชุด ให้ป๊าหนึ่งชุด ทำอย่างนี้ทุกวัน ส่วนของทำบุญก็มีแม่บ้านทำให้ ทำครบ 99 วันหลังจากนั้นค่อยว่ากัน
ผ่านมาสองเดือนแล้ว ถามว่ามีการฝันถึงคุณแม่หรือคุณแม่มาหาบ้างไหม คือผมไม่ได้ฝันเป็นกิจจะลักษณะขนาดนั้น มีเป็นฝันแว่บ ๆ (ร้องไห้) อย่างล่าสุดท่านอยู่ในอ้อมแขนเราก็หอมหัวท่าน (ร้องไห้) คือช่วงนี้ก็ไม่รู้เป็นอะไร เราคิดว่าเราค่อย ๆ ดีขึ้น แต่กลายเป็นว่าช่วงก่อนครบ 49 วันเป็นช่วงที่เหมือนกลับมาดิ่ง ๆ ใหม่ แต่พอออกนอกบ้านไปทำงานไปทำธุรกิจก็ใช้ชีวิตปกติเหมือนเดิม แต่พอเวลาเราเปิดคลิปคุณแม่ดูนาน ๆ ไม่ค่อยได้ อย่างเมื่อคืนดูรูปแม่แล้วก็น้ำตาไหลอยู่เลย แล้วมันเป็นเหมือนกันทุกคน ทั้งผม หน่อง ภัทร์ เพราะเป็นแล้วเราก็เหมือนระบายลงกลุ่ม เขาจะบอกว่าเป็นเหมือนกันเลย มันอาจจะเป็นช่วงพอพ้นช่วงงานคุณแม่ไป แล้วก็เหมือนพยายามฮีลใจตัวเอง พอมาช่วงนี้มันก็เหมือนเป็นจังหวะให้เราอยู่ดี ๆ กลับมาคิดถึงแม่เยอะ แต่ก่อนหน้านี้ดูคลิปแม่นาน ๆ ได้ แต่ช่วงนี้ไม่ได้คือดูแล้วไม่ไหว รู้ตัวอีกทีน้ำตาก็ไหลแล้ว ส่วนช่วงเวลาดิ่งแล้วก็ปล่อยให้ไหลไปเลย เอาออกมาให้หมด แต่บางครั้งก็รีบปิดนอนคิดถึงแม่ต่อไป
สรุปแล้วมันไม่ใช่การทำใจไม่ได้ มันน่าจะเป็นกันทุกคน เพราะว่ามันมีหลายคอมเมนต์ที่มาพิมพ์บอกว่ามันจะเป็นแบบนี้แหละประมาณสองปีถึงสามปี หรืออาจจะห้าปี คือคิดถึง มันอาจจะเป็นเพราะว่าเราผูกพันกับแม่มาก ๆ คือมันก็เป็นเวลาคิดถึงมันก็ทรมาน มันก็เป็นความคิดถึงความทรงจำดี ๆ ไม่ได้ไปทำให้เราถึงขั้นดิ่ง เพราะคิดถึงแล้วก็น้ำตาไหลเสียใจ อยากเจอ แต่ก็คิดถึงความทรงจำดี ๆ
ส่วนความรู้สึกที่พาป๊ามาอยู่กับคุณแม่ ก็ดี คือผมก็สนิทกับป๊ามาก แต่ ณ ตอนนั้นเราอยากให้อัฐิป๊าอยู่ที่วัด แล้วช่องที่ฝังอัฐิป๊าก็อยู่ข้ามกำแพงตรงข้ามกับพระ มันก็ดีเพราะเหมือนให้ท่านได้ไหว้พระทุกวัน พอครบรอบเราก็ไปที่วัด ไปทำบุญ แต่ว่าแม่ท่านพูดกับผมไว้ตั้งแต่ช่วงที่ท่านไม่สบาย เอาจริง ๆ แม่ไม่ค่อยมีโอกาสใช้คำว่าสั่งเสีย เพราะว่าที่บ้านจะเป็นแบบนี้ไม่ค่อยพูดสั่งเสีย การพูดสั่งเสียหรือแม้แต่การไปถาม มันเป็นการพูดในสิ่งที่ยังไม่เกิด และมันเหมือนเป็นลางที่ไม่ดี และนี่ก็มันจะเป็นไม่กี่เรื่องที่แม่พูดทิ้งไว้ คือถ้าเกิดวันหนึ่งเกิดอะไรขึ้นให้พาแม่กลับบ้าน (อัฐิ) เราก็เลยคิดว่าในเมื่ออัฐิแม่อยู่ที่บ้าน งั้นเราพาอัฐิปะป๊ากลับมาอยู่กับแม่ด้วยแล้วกัน ก็จะได้อยู่คู่กัน
คือตอนนี้ท่านอยู่ด้วยกันแล้วนะก็รู้สึกดี คือทุกวันนี้เราทำบุญตักบาตร คนอื่นอาจจะไม่รู้แต่ตัวผมเองเวลากรวดน้ำเราก็เรียกชื่อแม่ เรียกชื่อป๊า ผมมักจะจินตนาการว่าแม่กับป๊ายืนอยู่ข้าง ๆ ด้วยกันตลอด แล้วก็รับบุญไป ก็ดีครับ เหมือนทำให้ครอบครัวของเรากลับมาอยู่ด้วยกันหกคน อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา”