พิกซี่! พิกซี่! เราคือภูตจิ๋วตัวแสบ เพราะเด็กๆ ยังเชื่อในเรา โลกผู้ใหญ่ถึงไม่โหดร้ายจนเกินไปนัก
ในตำนานพื้นบ้านอังกฤษ ณ แคว้นเดวอนและคอร์นวอล ทางตะวันตกเฉียงใต้ของอังกฤษ ว่ากันว่ามีสิ่งมีชีวิตหนึ่งที่มองเห็นได้ แต่มองเห็นยากแอบแฝงปะปนอาศัยอยู่กับมนุษย์ พวกเธอเป็นสิ่งมีชีวิตตัวเล็ก ปีกใสกิ๊ง ใบหน้าราวเด็กซุกซน และวิ่งเร็วพอๆ กับสายลมที่พัดผ่านยามเช้า
มาเถิด! ตามพิกซี่มาเถิด เจ้าผู้รักเสียงหัวเราะ!
เราร่ายรำใต้แสงจันทร์ กระโดดโลดเต้นเหนือทุ่งหญ้าเขียว
เราหยอกล้อหญิงสาวเยาว์วัย แกล้งล้อชายชราผู้น่านับถือ
เราซ่อนตัวอยู่ในหญ้าที่ไม่มีใครมองเห็น
หูเล็กแหลมที่คอยชูชัน กระดิกไปมาเมื่อได้ยินเสียงแว่วเข้า แม้มันจะเบากี่เดซิเบล แต่พวกเธอจะได้ยิน ชุดตัวเล็กสีเขียวกลืนเข้ากับใบไม้ใบหญ้า ไม่อาจกลบแสงที่เปล่งออกมาจากร่างกายน้อยๆ ได้เลย
วรรณกรรมกล่าวว่าหากอยากเข้าไปในโลกของพิกซี่ เพียงต้องย่างเท้าเดินเข้าไปในป่าลึก เหยียบใบไม้ให้เบาที่สุดเท่าที่จะทำได้ อย่าปริปากเอ่ยคำใดยามวิกาล เมื่อได้ยินเสียงกระซิบเรียกชื่อ หรือเพลงฮัมเบาลอยมาในอากาศ อย่าหันขวับไป เพราะพิกซี่กำลังสร้างกลให้หลงอยู่
อันที่จริงแล้ว บรรดาพิกซี่มีนิสัยขี้เล่น ร่าเริง ชอบแอบช่วยเหลือมนุษย์อย่างที่พวกเขาไม่รู้ตัว ไม่ค่อยโมโหอาละวาด แต่ลมจะออกจากหูแน่ หากเห็นใครสักคนเมินเฉยต่อธรรมชาติ เพราะพิกซี่คือผู้ปกป้องผืนป่า ลำธาร ทุ่งดอกไม้ และหมอกเช้าในหุบเขา หากใครเหยียบพุ่มไม้โดยไม่ขออนุญาต หรือทิ้งขยะในป่า พวกเขาจะลงโทษ!
“มนุษย์ชอบทิ้งของเรี่ยราดในป่า เราจึงย้ายรองเท้ามนุษย์ไปซ่อน” หากนี่เป็นเช้าวันใหม่ คำทักทายของเจ้าตัวน้อยคงเอ่ยออกมาเช่นนี้
ทันใดนั้น ข้าหลงทาง ถูกพิกซี่พาไป
วนเวียนไปทั่ว ในพงหนามและพุ่มไม้
มีเพียงแสงดาว ไร้ซึ่งไฟนำทาง
“ตื่นได้แล้วเจ้าป่า วันนี้กลิ่นต้นเฟิร์นหอมกว่าเมื่อวานอีกนะ” และหากนี่เป็นอีกเช้าวันใหม่ คำทักทายของเจ้าตัวน้อยคงเอ่ยออกมาเช่นนี้ คนพื้นเมืองอังกฤษเชื่อกันว่าเมื่อของชิ้นเล็กชิ้นจ้อยหายไป “Pixies, please return it!” ให้พูดกลางสายลม หรือไม่ก็วางถ้วยน้ำผึ้ง ก้อนครีมเล็กๆ ไว้ในจาน ดั่งพิธีแลกเปลี่ยนระหว่างคนกับภูต แล้วของที่หายไปก็จะถูกค้นพบในไม่ช้า
ในทางกลับกัน ถ้าของไม่ได้หาย แต่อยากเชื่อมโยงตัวเองกับเจ้าพิกซี่ก็ทำได้เช่นกัน ด้วยการมอบนม น้ำผึ้งสักหยดสองหยด โปรยเศษขนมปังจำนวนพอดีใต้ต้นไม้ ตกกลางคืน พิกซี่จะย่องเข้ามาช่วยทำความสะอาดบ้านให้ แต่หากได้ยินเสียงหัวเราะเล็กๆ จนสะดุ้งตื่นก็อย่าตกใจไปนะ พิกซี่อยากให้มนุษย์ตื่นมารับแสงเช้า
นิสัยอย่างหนึ่งของพิกซี่ที่พวกเธอชอบทำ เพื่อสร้างเสียงหัวเราะให้แก่พวกพ้องตัวเอง คือแกล้งหมุนหัวให้คนเดินหลงทิศ เดินวนไปวนมา แม้ว่าจะเดินเส้นทางนั้นอยู่ประจำก็ตามเถอะ ทางวรรณกรรมเรียกปรากฏการณ์นี้ว่า “Pixie-led” วิธีแก้ไขนั้นง่ายนิดเดียว แค่เพียงพลิกกระเป๋ากลับฝั่ง หรือใส่เสื้อกลับด้าน เวทมนตร์ของพิกซี่ก็จะคลายลงแล้ว
และเรื่องต้องห้ามเมื่อตกหลุมรักพิกซี่ขี้แกล้งเข้าให้ คือการประดิษฐ์ชุดขนาดจิ๋วให้เธอหลงใหล จนหยิบมันไปสวมใส่ เพราะนั่นจะเป็นเหมือนคำสาปของการโตเป็นผู้ใหญ่ และเธอจะสูญเสียพลังความเป็นเด็ก วิญญาณพิกซี่ในตัวเหือดแห้ง เป็นอันตรายถึงแก่ชีวิตน้อยๆ ได้เลยนะ!
ในป่าเขียวลึกสุดสายตา
พิกซี่ร่ายรำและกระโดดพลัน
ใต้แสงนวลจันทร์ชวนฝัน
พวกเธอร้องรำทำเพลงยามราตรี
เมื่อเข้าสู่ยามวิกาลที่คนทั้งเมืองหลับใหล ป่าจะเริ่มร้องเพลง พิกซี่รายล้อมจับมือกันเต้นเป็นวง โดยเฉพาะกลางทุ่งหญ้าใต้แสงจันทร์ ใครก็ตามที่บังเอิญพบวงกลมเล็กๆ บนผืนดิน เมื่อเผลอเหยียบเข้าอาจหลงทางหรือถูกดูดเข้าไปในดินแดนพิกซี่ “Pixie Ring Dance” เป็นชื่อเรียกแสนน่ารักของพิธีกรรมนี้ พวกเธอไม่ได้ทำมันเพื่ออะไรทั้งนั้น นอกจากความสุขและภาวะลุ่มลึกนับแต่กำเนิดของตัวเอง
แม้ไม่มีใครรู้แน่ชัดว่าพิกซี่มาจากไหน บางตำนานว่าพวกเธอคือวิญญาณของเด็กที่ยังไม่เกิด บางตำนานว่าเป็นเทพเจ้าที่ถูกขับไล่จากสวรรค์ แต่พวกเธอกำเนิดจากวรรณกรรม และคำบอกเล่าของผู้คนเมื่อนานนมมาแล้ว พิกซี่เปรียบเหมือนจินตนาการที่มีชีวิต คอยเฝ้ากระซิบว่าโลกนี้ยังมีความลับ ความมหัศจรรย์ และเสียงหัวเราะซุกซ่อนอยู่ในหนแห่งหนึ่งเสมอ อยู่ที่มนุษย์จะหามันพบหรือเปล่า
“ช่วงเวลาที่มืดมนที่สุด แสงเดียวที่เราพบได้อาจเป็นแสงที่เปล่งจากตัวเอง” จากพิกซี่
ความลับที่ไม่ลับอีกอย่างคือพวกเธอต่างจากเอลฟ์ และนางฟ้านะ แค่เป็นเพื่อนบ้านกันก็เท่านั้น แต่จะต่างอย่างไรนั้น เราจะพูดถึงให้ฟังในคราวถัดไป สำหรับคืนนี้ ราตรีสวัสดิ์ Witch a boo!