ขออนุญาตรำลึกถึง’แม่’
วันอังคารที่ 12 สิงหาคมที่ผ่านมา…ถือเป็น วันแม่ แต่เผอิญว่าแม่ของ อันตัวข้าพเจ้าเอง ได้ลา-ละ-สละจากโลกนี้ไปตั้งแต่เมื่อ 3-4 ปีที่แล้ว โดยแทบไม่เคยได้มีโอกาสเขียนถึง รำลึกถึง ใดๆ มาก่อนเลย ด้วยเหตุนี้…เลยคงต้องขออนุญาตถือโอกาสเอา วันแม่ คราวนี้ รำลึกถึง พระคุณของแม่ ไว้ซักเล็กๆ น้อยๆ อาจถือเป็นการให้ความสำคัญต่อสิ่งที่เรียกว่า ความกตัญญูรู้คุณ อันเป็นสิ่งที่ออกจะขาดหายไปจากสังคมไทยช่วงหลังๆ อยู่พอสมควร ทั้งที่เป็นสิ่งสำคัญเอามากๆ แทบไม่ต่างไปจาก ห่วงโซ่ ที่คอยช่วยร้อยรัด เชื่อมโยง ให้กระบวนการ เกิดขึ้น-ตั้งอยู่-ดับไป ของบรรดาสรรพสิ่งทั้งหลาย สามารถเป็นไปได้ด้วยดี…
คือแม้ว่าความผูกพันระหว่าง อันตัวข้าพเจ้าเอง กับผู้ที่เป็น แม่ อาจไม่ถึงกับลึกซึ้ง ดื่มด่ำ ชนิดต้องยกเอานภามาแทนกระดาษ เอาน้ำหมดมหาสมุทรแทนหมึกวาด ประกาศพระคุณไม่พอ ฯลฯ อะไรทำนองนั้น แต่ก็ถือเป็นความผูกพันที่ตัดไม่ได้-ขายไม่ขาด ไม่ต่างไปจากระหว่างแม่ๆ กับลูกๆ โดยทั่วไป หรือเป็นอะไรที่ย่อมมีความเกี่ยวข้อง เชื่อมโยง ลึกลงไปถึงระดับยีน ระดับดีเอ็นเอ จนยากที่จะปฏิเสธสายใยระหว่างความเป็นแม่-ความเป็นลูกได้โดยเด็ดขาด อะไรที่เคยมีอยู่ภายในตัวตนของความเป็นแม่ มันมักจะถูกถ่ายทอด สืบต่อ ไปยังผู้ที่เป็นลูก โดยแทบไม่ต้องเสียเวลาชี้แจง ทำความเข้าใจ หรือต้องหา เหตุผล มาอรรถาธิบาย ให้มากเรื่อง-มากความ…
อย่างเช่น…การเป็นคนชอบเขียน ชอบอ่านหนังสือ ที่ทำให้ แม่ ของ อันตัวข้าพเจ้าเอง แม้จะไม่ได้จบการศึกษาระดับสูงเยี่ยมมากมายซักเท่าไหร่ แต่ก็ถือได้ว่าเป็นผู้เก็บรับความรอบรู้ในเรื่องราวต่างๆ เอาไว้มิใช่น้อย ไม่ว่าเรื่องการเมือง เศรษฐกิจ สังคม วรรณกรรม วรรณคดี ฯลฯ จนสามารถแต่งกลอน แต่งเรื่อง แต่งราว หรือจะเชิญไปวิเคราะห์ โต้เถียง อภิปราย เรื่องโน้น-เรื่องนี้ กับใครต่อใครได้แบบแทบจะทุกเรื่อง-ทุกราว และอาจจะด้วยยีน หรือดีเอ็นเอ เหล่านี้นี่เอง ที่ทำให้ อันตัวข้าพเจ้าเอง เลยกลายสภาพมาเป็นผู้ที่เขียนหนังสือ เขียนโน่น เขียนนี่ ในแบบ สากกะเบือยันเรือรบ อะราวด์ เดอะ เวิลด์ ไปได้ในทุกๆ เรื่อง ไม่ว่าโคลง ฉันท์ กาพย์ กลอน เรื่องสั้น นวนิยายเรื่องราวทางเศรษฐกิจ การเมือง สังคม ปรัชญา ศาสนา ไปจนถึงวิทยาศาสตร์ หรือธรณีวิทยา ฯลฯ โน่นเลย…
โดยเฉพาะการ แต่งกลอน นั้น…ต้องเรียกว่าได้รับการ ปูพื้นฐาน มาจาก แม่ ตั้งแต่ยังเด็กๆ และกลอนที่ส่งเข้าประกวดเนื่องในการเปิดห้างร้านขายของในต่างจังหวัด จนได้รับ รางวัลชมเชย นั้น ก็เพราะ แม่ นี่เองที่เป็นผู้ช่วยขัดเกลา ให้เกิดความสละสลวยขึ้นมาจนได้ ในช่วง วันเกิด ของตัวข้าพเจ้าเองครั้งหนึ่ง ก่อนแม่ตายไม่นานนัก แม่ ถึงกับลงทุนรจนาบทกลอน พร้อมกับ ของขวัญ เป็น ตุ๊กตาลิง สองตัว (เหตุเพราะเราเกิดปีลิง) จนต้องเก็บเอาบทกลอนชิ้นนี้ใส่กรอบเอาไว้เหนือโต๊ะทำงาน จนตราบเท่าทุกวันนี้…
บทกลอนชิ้นนี้ แม่ เขียนไว้ว่า… “ลูกรักจอมซ่า-เกิดมาวันพุธ-รักลูกที่สุด-เพราะเป็นคนเล็ก-ของขวัญเกิด-แม้ไม่มีค่า-แต่แม่คิดว่า-เจ้ายังเป็นเด็ก-เพราะแม่รักลูก-พันผูกนักหนา-ตั้งชื่อลูกว่า-ชัชรินทร์จอมเก๊ก” แม้เป็นบทกลอนสั้นๆ ธรรมดาๆ แต่ก็แปลก…ที่เหลือบเห็นขึ้นมาเมื่อไหร่ ก็ยิ่งก่อให้เกิดแรงกระตุ้น แรงบันดาลใจ ในการขีดๆ-เขียนๆ แม้ว่าโดยสภาพร่างกาย วัยและสังขาร จะอยู่ในสภาพ ไปแหล่-มิไปแหล่ ยิ่งเข้าไปทุกที หรืออาจด้วย ความรัก ของแม่หรือไม่? อย่างไร? ก็ตามที ที่ทำให้เกิดความพยายามอย่างถึงที่สุด ที่จะทำให้ข้อเขียนต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องราวใดๆ ก็ตาม เกิด ประโยชน์ ต่อผู้อื่นให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้…
อย่างไรก็ตาม…แม้ว่า แม่ จะเป็นผู้สนใจความเป็นไปของโลกแทบทุกเรื่อง ทุกราว แต่ในช่วงท้ายๆ หรือช่วงที่ต้องนอน ติดเตียง ต้องให้อาหารทางสายยางเป็นเดือนๆ ปีๆ แม่ ก็เลยน่าจะรู้สึก เบื่อ โลกใบนี้เสียเต็มประดา จนท้ายที่สุด…ถึงกับตัดสินใจกระชากสายยางออกจากปาก ไม่ยอมรับอาหารใดๆ อีกต่อไป และค่อยๆ จากไปอย่างช้าๆ ตัวเราได้แต่ต้องนั่งดู แม่ สะอึกแล้ว-สะอึกเล่าเกือบร่วมๆ ชั่วโมง แถมต้องนั่งเฝ้าศพแม่อยู่ตามลำพังคนเดียวขณะที่พี่สาวออกไปแจ้งความที่สถานีตำรวจ แต่ แม่ ก็ไม่ได้คิดจะกลับมาหลอกมาหลอน อย่างที่เคยพูดเล่นๆ ขณะยังมีชีวิตอยู่ โดยจะไปไหนต่อไปไหนก็มิอาจรับรู้ได้ แต่ก็ยังสามารถก่อให้เกิดแรงกระตุ้น แรงบันดาลใจ ให้ต้อง พยายามอย่างดีที่สุด เพื่อที่จะให้ยีนและดีเอ็นเอของ แม่ ยังประโยชน์ต่อผู้อื่น ให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้.