‘Beautiful Goodbye’ เมื่อทุกก้าวที่เปลี่ยนแปลงของการเติบโต คือความสวยงามของการจากลา
ชีวิตคนเราต้องเจอการจากลากี่ครั้งกันนะ?
ตั้งแต่ได้ก้าวเท้าออกจากบ้าน ตัวเราถูกรายล้อมและหมุนเปลี่ยนไปด้วยผู้คนมากมาย ทั้งครูอนุบาลที่คอยกล่อมนอน เพื่อนซี้ตัวจิ๋วเจ้าของไอติมยักษ์คู่ ชิงช้าสีชมพูสดใส ไปจนถึงแพนเค้กนุ่มๆ ของคุณลุงใจดีหน้าโรงเรียน สิ่งที่เคยแจ่มชัดในวันอดีต วันนี้กลายเป็นเพียงภาพความทรงจำเบลอๆ ที่ทำได้แค่นึกถึง
โตขึ้นมาหน่อยเราก็ได้เจอสังคมมากขึ้น เจอความสัมพันธ์รูปแบบใหม่ๆ เจอเพื่อนที่หลากหลายขึ้น บางคนวนเข้ามาในชีวิตเพื่อรู้จักกันเพียงชั่วคราว ก่อนที่จะหายหน้าหายตาจากกันไป บางคนที่ยังอยู่ในวงโคจรก็อาจไม่ได้สนิทชิดเชื้อเหมือนแต่ก่อน ไม่ว่าจะเพราะความสัมพันธ์ระหว่างกันนั้นไปต่อไม่ได้ จังหวะชีวิตกับการโยกย้ายที่อยู่ที่ทำงาน หรือช่วงเวลาที่ทำให้ทั้งเราและผู้คนรอบข้างต้องจากลากันไป
เรารู้ดีว่าการโบกมือลาเป็นเรื่องแสนธรรมดาที่ไม่ว่าใคร ในความสัมพันธ์ไหนก็ต้องพบเจอ แต่ใช่ว่าทุกการจากลาจะเต็มไปด้วยความเสียใจ หรือคราบน้ำตาเสมอไป เพราะบางครั้ง ‘ความสวยงาม’ อาจมาในรูปแบบของคำว่า ‘การจากลา’ ได้เหมือนกัน
คำว่า ‘จากลา’ แค่อ่านหรือได้ยินอาจทำให้หลายคนเศร้า ไม่ว่าจะจากเป็นหรือจากตาย เพราะมันให้ความรู้สึกเหมือนเราต้องสูญเสียอะไรบางสิ่ง หรือแยกทางจากอะไรบางอย่างไป
แม้จะเป็นเรื่องยาก แต่ชีวิตคนเราเจอเรื่องให้ต้องจากลานับไม่ถ้วน ตั้งแต่การจบการศึกษาที่เราต้องไปจากโรงเรียน จากมหาวิทยาลัย บอกลาคุณครู อาจารย์ และเหล่าผองเพื่อนที่เข้ามาเติมเต็มเวลาช่วงหนึ่งของชีวิต โบกมืออีกครั้งให้กับเตียงนอนแสนนุ่มในห้องนอนที่คุ้นเคย ยกมือสวัสดีคนในบ้าน ก่อนก้าวเท้าจากรั้วไปเช่าห้องอยู่ใจกลางเมือง เพื่อความสะดวกในการเดินทาง
เมื่อชีวิตมีการเปลี่ยนแปลงก็ย่อมมีการวนเวียน บางครั้งอาจมีเรื่องไม่ดีผ่านเข้ามา แต่สักวันมันก็จะผ่านไป ทุกๆ การจากลาจึงให้อะไรบางอย่างกลับคืนเรามาอยู่เสมอ
ปล่อยวางได้ด้วยจากลา
ไม่ว่าจะในทางพุทธศาสนาที่สอนให้เรารู้ทันกิเลสและปล่อยวาง ไม่ว่าจะทางกายหรือจะในทางจิตใจก็ตาม เมื่อการยึดถือบางอย่างไว้โดยไม่ปล่อยมันไปจากใจ รังแต่ทำให้คนคนนั้นเป็นทุกข์ เช่น ความรัก เมื่อต่างคนต่างรู้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างกันไม่สามารถไปต่อได้แล้ว แต่ยังดันทุรัง ไม่ว่าจะด้วยความผูกพัน หรือความกลัวที่จะต้องโดดเดี่ยว กลัวเสียคนสำคัญหากปล่อยมือกันไป ล้วนยิ่งทำให้ความท็อกซิกพอกพูนขึ้น ทับถมจนนานวันเข้าอาจกลายเป็นแผลใจแก่กันและกัน
เกรซ การูตเต-โมฮัมเหม็ด (Grace Garoutte-Mohammed) ศาสตราจารย์ด้านจิตวิทยาและนักบำบัด บอกว่า แม้การจากลาคนสำคัญจะทำให้เรารู้สึกเหมือนเสียอะไรบางส่วนในชีวิตไป แต่บางครั้งการแยกจากกันก็เป็นเรื่องจำเป็น และการเรียนรู้ที่จะปล่อยวางนั่นเองจะเป็นสิ่งที่ช่วยให้ความเจ็บปวดจางหายไปได้
ทั้งนี้ การปล่อยวางยังทำให้เรามีสุขภาพจิตที่ดี โดยรวมไปถึงสุขภาพกายด้วย เพราะความสัมพันธ์ที่ไม่เป็นมิตรสามารถสร้างความเครียด จนนำไปสู่ความดันโลหิตสูง หรือระบบภูมิคุ้มกันอ่อนแอ กระทั่งการปวดเรื้อรัง และโรคอ้วนได้
ดังนั้น นอกจากการมอบความรักให้อีกฝ่าย มอบความรักให้คนรอบข้าง สิ่งของ หรือสถานที่แล้ว ‘ตัวเรา’ ก็เป็นอีกหนึ่งคนที่เราเองควรมอบความรักให้ที่สุด การปล่อยวางไม่ได้แปลว่าเรากำลังยอมแพ้ แต่มันเป็นการชนะความรู้สึกของตัวเองต่างหาก
เมื่อเราปล่อยในสิ่งที่รู้ว่าไม่เวิร์ก และวางลงให้มันไปจากเราได้ นั่นเท่ากับว่าเรากำลังมีความเห็นอกเห็นใจให้ตัวเอง เพื่อโอบกอดสุขภาพใจของตัวเองเอาไว้ ซึ่งเป็นสิ่งสำคัญต่อการปรับตัวให้เข้ากับสถานการณ์ใหม่ๆ ในวันข้างหน้า
การจากลาทำให้เห็นจุดสิ้นสุดและจุดเริ่มต้น
หลังจากปล่อยวางลงได้ ตัวเราจะเบาขึ้น เพราะเรื่องหนักหัว หนักบ่า และหนักใจได้จากเราไปแล้ว ทั้งยังทำให้เรามองเห็นจุดสิ้นสุดได้ชัดเจนขึ้น ในแง่หนึ่งคือทำให้เราได้มองย้อนกลับไปเห็นว่า ที่ผ่านมาชีวิตของเราเจอเรื่องดีๆ มากแค่ไหน และสิ่งเหล่านั้้นนี่แหละที่จะช่วยผลักดันให้เราก้าวต่อไปข้างหน้าได้ดีขึ้น
กระทั่งการย้อนกลับไปมองความเจ็บปวด หรือเรื่องที่เคยผิดพลาด ก็ถือเป็นการเปิดโอกาสให้ตัวเองได้เรียนรู้กับความเศร้าเสียใจ การสูญเสีย และวิธีเยียวยาแผล สมานความรู้สึกของตัวเอง จนนำไปสู่โอกาสแห่งการเริ่มต้นใหม่ของตัวเรา
เช่นเดียวกับ เอฟ. ไดแอน บาร์ธ (F. Diane Barth) นักจิตบำบัด ที่บอกไว้ว่า บางครั้งการจากลาที่ทำให้เราพบกับการสูญเสียชั่วคราวหรือถาวร อาจนำมาซึ่งการเปลี่ยนแปลง ความเป็นไปได้ใหม่ๆ รวมถึงการเติบโตทางอารมณ์และสติปัญญาของตัวเราได้
เราจากลาจากโรงเรียนและเพื่อนที่ผูกพันกันมา เพื่อไปเริ่มต้นในระดับการศึกษาที่สูงขึ้น เราจากลาจากพ่อแม่ที่รัก จากบ้านเกิดที่อยู่มาแต่เด็ก เพื่อก้าวท้าวเข้าสู่โลกแห่งการทำงานย่านใจกลางเมือง เราจากเพื่อนร่วมงานที่ร่วมทุกข์ ร่วมสุข เพื่อหาความมั่นคงหรือความฝันใหม่ๆ ให้ตัวเอง เราออกจากอ้อมออกของพ่อแม่อีกครั้ง เพื่อไปมีชีวิตและครอบครัวของตัวเอง หรือกระทั่งการจากลาจากโลกใบนี้ เมื่อถึงวัยอันควรตามสัจธรรมของชีวิต
จะเห็นได้ว่าทุกๆ การก้าวเดินในชีวิต เราจะเจอกับความเปลี่ยนแปลง เจอกับจุดสิ้นสุด และการเริ่มต้นใหม่เสมอ เรามีโอกาสได้จากลากับผู้คน สิ่งของ สถานที่รอบข้างอีกนับไม่ถ้วน แต่ก็ชัดเจนว่าปลายทางข้างหน้ายังมีโอกาสใหม่ๆ รอเราอยู่
เราเติบโตขึ้นจากการจากลา
การจากลาสอนให้เราได้ปล่อยวาง แล้วพบกับจุดสิ้นสุดและการเริ่มต้นใหม่แล้ว ในอีกด้านหนึ่งก็มอบบทเรียนที่ทำให้เราได้เติบโตด้วย
ตั้งแต่เรื่องของสังขาร รูปลักษณ์ภายนอก ฟันแท้ที่มาแทนที่ฟันน้ำนม ส่วนสูงที่ยืดขยายขึ้น สิวจากฮอร์โมนบนแก้มที่เคยใส เส้นผมที่นับวันเริ่มหลุดร่วงหายไป แว่นสายตาที่ถูกครอบลงบนหน้า หรือจะประจำเดือนที่เคยมีก็หมดไปเมื่อถึงช่วงวัยหนึ่งของชีวิต ร่างกายของเราเปลี่ยนแปลงไป สิ่งเดิมจากลาไปและแทนที่ด้วยอะไรใหม่ๆ จากการเติบโตขึ้น
และทางจิตใจของเราเองก็เติบโตขึ้นหลังจากได้เรียนรู้การจากลา ไม่ว่าจะเป็นความคิด ประสบการณ์ หรือมองโลก ฯลฯ ตัวเราเองที่เปลี่ยนไปทุกวัน เราจากลาไปจากรสนิยมเดิมๆ เราคุยกันด้วยภาษาใหม่ๆ เพื่อวิ่งตามสังคมให้ทัน หรือจะจากลาจากความฝันเดิมๆ ก่อนจะโบยบินไปตามความฝันครั้งใหม่
ทั้งหมดนี้คือตัวเราที่เติบโตขึ้นตามกาลเวลา ตามการเปลี่ยนแปลงของสังคม ตามจังหวะของชีวิต ตามความฝันและความต้องการ หรือกระทั่งตามภาระทางการเงินที่มี ซึ่งล้วนแล้วแต่ถูกหล่อหลอมมาด้วยการละทิ้งบางอย่างเอาไว้ ไม่ว่าจะชั่วคราวหรือถาวร ก่อนจะกลายมาเป็นเราอย่างทุกวันนี้
เมื่อเวลาผ่านไป วันหนึ่งเราจะพบว่าภายใต้การวนจากลากันไป ความทรงจำดีๆ และบทเรียนที่สวยงามจะยังคงอยู่ในนั้นเสมอมา
อ้างอิงจาก
Graphic Designer: Sutanya Phattanasitubon
Editorial Staff: Paranee Srikham